சாவித்ரி

பொறுன் பற்றுப்போகிற நான தய்வதன்மையை அந்தமண்ணகம் அஞ்சிதிற் கிறது, ஐ நிலைகொள் தூயநற் பேற்றினைக் குறையே பட்டுக் குமுறிய வண்ணம் ாெளர் ஒளியினை அநேக மாக வெறப்பு காட்டி விலக்கு கின்றது, இயல்பெனி மையான இறைமை மெய்ம்மைதன் அளப்பரும் ஆற்றற் கூறின் குரல்தரும் வல்லமை யோடு வாய்த்த இனிமையை உணர்ந்த மண்ணகம் உதறல் கொண்டதே.

– ஸ்ரீ அரவிந்தர்